Radiohead: In Rainbows

Istnieje pewien zespół, który pomimo niezależnych korzeni odniósł ogromny sukces komercyjny nie odchodząc od swojego stylu, bycia alternatywnym i wyjątkowym, bycia sobą. Ten zespół to Radiohead, prawdziwa żyjąca legenda i potęga wśród zespołów alternatywnych.

Ostatnia płyta zespołu, In Rainbows z 2007 roku, stała się małą rewolucją w rozwoju brzmienia zespołu oraz w sposobie dystrybucji muzyki na świecie. Została ona bowiem udostępniona w internecie do ściągnięcia w formacie .mp3 za cenę, którą sama podaje osoba kupująca ją. Pomimo tego ryzykownego zagrania, co może dziwić, zespół zarobił sporo pieniędzy na tym rodzaju sprzedaży. Warto tu wspomnieć, że płyta ta uzyskała 1. miejsce sprzedaży w wielu krajach, m.in. Wielkiej Brytanii oraz w Stanach Zjednoczonych, co czyni "In Rainbows" absolutnym hitem.

Album rozpoczyna bardzo dobra kompozycja "15 Step". Radiohead wita nas w swoim alternatywnym świecie brzmieniem niesamowitego wokalu, perkusją elektryczną i ciepłym brzmieniem partii gitarowych. Piosenka ta jest, jak na zespół ten przystało, niebanalna i dostarcza nam wielu pozytywnych emocji, choć sama końcówka piosenki wywołuje u nas uczucie lekkiego niepokoju. Kto by się spodziewał?

Kolejne piosenki albumu można porównać do międzyplanetarnej podróży, w czasie której przenosimy się z jednej planety na drugą pozostając jednak w obrębie tego samego układu słonecznego. Znajdziemy na płycie sporo dobrych motywów gitarowych ("Bodysnatchers", "Weird Fisches/Apreggi", "House of Cards" czy akustyczne "Faust Arp"), co na pewno nie zawiedzie wielbicieli brzmienia gitary. Uwagę przykuwa na pewno także charakterystyczny, wysoki wokal Thoma Yorke'a. Biorąc pod uwagę całokształt dotychczasowej dyskografii zespołu trzeba więc przyznać, że wokalista, który kilka lat temu wkroczył w wiek średni, jest w bardzo dobrej formie i w takiej raczej pozostanie jeszcze przez dobrych kilka lat.

Album kończy dość powolną i smutną piosenką - Videotape. Dźwięki klawiszy i wysoki wokal Yorke'a świetnie się uzupełniają sprawiając, że jest to dobre zakończenie. Po zakończeniu utworu i słuchania płyty, nastaje, jak to zwykle bywa, głucha cisza i właśnie wtedy najwięcej myślimy o tym, co dopiero usłyszeliśmy. Album "In Rainbows" wprawia w prawdziwe osłupienie.

Avatar a planeta Ziemia

Poszedłem dziś do kina na słynny już film "Avatar". Nie zawiodłem się, tamtejszy świat wyglądał fantastycznie, efekty były świetne, ale nie o to chodzi.

Film, czego się nie spodziewałem, zmusił mnie do refleksji. Ludzie zostali w "Avatarze" przedstawieni jako rasa bezwzględnych zdobywców, nie posiadająca żadnych wartości, kierująca się wyłącznie żądzą pieniądza. Jest w tym oczywiście sporo prawdy, możliwe też, że będziemy się tak zachowywać około AD 2150, ale tak czy siak wydaje się to być wizją wyolbrzymioną.

Zauważyłem też, że po obejrzeniu filmu spora część oglądających tylko marzyła o tym, żeby zostać takim avatarem, nikt nie kibicował rasie ludzi w czasie filmu. To właśnie zmusza mnie do refleksji. Skoro obraz ludzi jest w miarę prawdziwy, a nikt nie chce się z nimi utożsamiać, to chyba coś z nami jest nie tak.

Przede wszystkim przeraża to, jak niszczymy środowisko. Okazując zero szacunku dla naszej Matki Natury budujemy fabryki, kopalnie i zaśmiecamy otoczenie gdzie tylko popadnie. Wycinamy ogromne liczby drzew każdego dnia, eksploatujemy naturę każdego dnia dla własnych korzyści. Żyjemy już w takich czasach, że pozostałości po naturalnym krajobrazie trzeba ogradzać płotem i robić z nich parki narodowe, żeby ludzie mogli zobaczyć w ogóle jak wyglądała Ziemia zanim zaczęliśmy stawiać wcześniej wspomniane budowle.

Co jednak możemy zrobić? Trzeba próbować walczyć z szkodliwym prawem, stosować się do co mądrzejszych rad ekologów dotyczących dbałości o środowisko i zmienić nasze podejście do życia i Ziemi. Wszystko zależy od tego czy zmienią je także politycy i magnaci działający w branżach, które zagrażają środowisku naturalnemu.

P.S.
Chyba kilkudniowy wyjazd z mojej wioski na przedmieściach Piły do Katowic dziwnie na mnie zadziałał. Tęsknię za ogródkiem, obszernym lasem przy domie, codziennym widokiem saren i spokojną okolicą. Film "Avatar" jeszcze bardziej przybliżył mnie do Matki Natury. O ile przed wyjazdem do Katowic określałem siebie jako typ z Beatlesowskiej piosenki "Fool on the Hill", o tyle teraz wolę mówić o sobie "Mother Nature's Son" (też Beatlesi).

Ach, najlepszym akcentem na zakończenie tej proekologicznej notki będzie hippisowskie pozdrowienie, więc
Peace&Love

The5thBeatle92

W dzisiejszym poście coś z całkiem innej beczki... polecę Wam siebie!
Nagrałem kiedyś gitarowe wideo na youtube, ma ponad 600 obejrzeń i 11 ocen (przy średniej 4.5/5), ale to dla mnie ciągle za mało!
Z góry przepraszam za to, że filmik jest tak krótki i za to, że się trochę pomieszałem z rytmem koło 0:20 sekundy.
Miłego oglądania w każdym razie ;p



Zachęcam do oceniania i subskrybowania!
http://www.youtube.com/user/The5thBeatle92

Ludzie

Często mam tak, że jadąc miejskim autobusem czy przechodząc przez ulicę i mimowolnie słysząc czyjeś rozmowy, lubię sobie komentować w głowie to, co ludzie mówią lub robią.
Nie można społeczeństwa czy danej grupy wiekowej poznać lepiej, niż po tym, jak rozmawiają. Słyszymy ich problemy, zgadujemy poziom inteligencji, oceniamy.
Moją uwagę przykuła jednak dzisiaj rozmowa zasłyszana w autobusie. Rozmawia chłopak (17 lat) z dziewczyną (18 lat - znam ich z osiedla), są znajomymi:

Chłopak: - Też jedziesz na tą wycieczkę szkolną do Londynu?
(...)
- No bo ja to muszę sobie zrobić paszport.

Ajajajajaj, dokładnie to przykuło moją uwagę. Nie czepiam się już ludzi błędów tak drobnych i popularnych, ale "sobie zrobić paszport" ? W sensie, że co? Wydrukować z internetu, wyprodukować go na własną rękę? No bo tak można właśnie "zrobić sobie paszport" (Zrób i ty!), gdzie jednak większość ludzi woli go wyrabiać.
Nie chcę się tu bawić w profesora Miodka, ale takie coś po prostu razi... bardzo...
Dialog był niestety kontynuowany:

Chłopak: - A gdzie to trzeba iść? Do urzędu??

No nie kurva, do spożywczego! Co to za pytanie? Chyba tylko do podtrzymania słabo klejącej się rozmowy...

Żeby nie kończyć takim marudnym akcentem, na koniec polecę piosenkę:

Everyday I got the blues

Blues jest ponadczasowy i niesamowity w swej prostocie. Większość piosenek to powtarzane sekwencje pięciu akordów o w sumie zbliżonej, schematycznej konstrukcji. A jednak blues nigdy się nie nudzi, za każdym razem zachwyca a każdy utwór brzmi inaczej, wnosi do całości gatunku coś nowego.
Może to przez specyficzny wokal lub fantastyczne solówki, nie wiadomo. To jest magia, bluesowe mojo i lepiej nie drążyć tego od strony teoretycznej - tylko słuchać... :)

The Rolling Stones "The Spider and The Fly"



Po wysłuchaniu polecam też radio internetowe RMF Blues, gdzie można usłyszeć kawał dobrego bluesa 24 godziny na dobę: RMF Blues

Szkocja, Szkocja

Szkocja

Cały czas ostatnio o niej myślę. Szkocka muzyka (Franz Ferdinand! Ale tak na serio, to mam na myśli tę narodową, graną na dudach) i szkockie stroje góralskie. Szkockie widoki, wzgórza, góry i skaliste klify na wybrzeżach.
Co prawda, nigdy mnie tam nie było, ale musi być tam całkiem nieźle!

Tym czasem, na fali mojej szkockiej fazy, polecam wam do posłuchania całkiem popularnej pieśni granej na dudach, a mianowicie "Scotland the Brave":



Czy nie jest to cudowne? ^^
Czy nie dodacie tej piosenki do swoich ulubionych na youtube?